ای آشـنـای ایـن دل درد آشـنـای مـن            روز فـراق تـو شـده شـام عـزای من

دارم ‌دوباره‌ سر به‌هـوای تو می‌شوم            حالا که ‌نیـست‌ هـیچ‌دلی مبـتـلای من

چون‌ گوشه‌گیر کرده مرا درد غُربتت            حرفی نمی‌زنـد کـسی از اِنزوای من

یا مرگ‌ یا وصال‌ تو با خواست خودت            نزدیک می‌شود‌ به اجابت دعـای من

یـا ایّـهـا الــعــزیــز؛ ذلـیــلانـه آمــدم            بلکه دوباره درگـذری از خـطای من

هرطور میل توست مرا از خودت بران            کـاری نـکـرده‌ام که بـمانی برای من

شـایـد گـرفـتـه آه تـو دامــان بـنـده را            وقـتی‌ شـدیـدتـر شده درد و بلای من

حـتـمـاً مُـقـصّـرم که جـوابـم‌ نـداده‌ای            یا آشـنا نـبـوده به‌ گوشَت‌ صدای‌ من؟

تنها دلم‌ به ‌گفتن‌”یابن‌الحسن”خوش‌است            از من مگیر دلخوشی‌ام را خُدای من